Archipel, de samenwerking tussen BARBÉ (Gent), FRED & FERRY (Antwerpen) en Waldburger Wouters (Brussel), presenteert La Primavera, het eerste luik van vier tentoonstellingen waarmee de galeries een gezamenlijk programma introduceren met de ruimte in Otegem als uitvalsbasis. De selectie voor deze expo wordt vivaldigewijs geïnspireerd door de vier seizoenen, te beginnen met de lente. Hier geen fluiten als vogels of blaffende violen, wel de aankondiging van een nieuw begin en een frisse samenstelling met werken van Leyla Aydoslu, Willem Boel, Elen Braga, Maxime Brigou, Charlie De Voet, Matthias Dornfeld, Liesbeth Henderickx, Jean Katambayi Mukendi en Joost Pauwaert.
De fragiele installatie Simultium (2012) van Jean Katambayi Mukendi (°1974) smokkelt snoepkleuren binnen. De pasteltinten staan in contrast met het gebruikte materiaal: verzameld karton, een arte povera-variant van het objet trouvé. Doorheen de kartonnen toren banen elektrische draden zich een weg, een constructie waarmee de kunstenaar de zoektocht naar oplossingen voor de sociale problemen in de huidige Congolese samenleving spiegelt. Ook Liesbeth Hendrickx (°1991) werkt met materiaal dat voor zichzelf kan spreken. Haar minimalistische en poëtische behandeling van staaldraad in Untitled 1 (entwined) en Untitled 2 (entwined) (2023) doet denken aan de vormen die verschijnen aan het oppervlak van een stromende rivier.
Met Untitled (out of the horse series) (2022) van Matthias Dornfeld (°1960) doet het dier zijn intrede in La Primavera. Deze kunstenaar gaat voor simpele motieven die grappig worden door hun herhaalde aanwezigheid in de schilderkunst. De hoofdkleur van dit vrolijke paard vindt een gele echo in de dynamische pigmentuitbarsting van A new study for an end of the world (2023) van Joost Pauwaert (°1985). Dit beeld met metalen drager is de weergave van een gelijknamige performance die plaatsvond op een Beernemse vijver op 14 augustus 2022. Zinken bootjes ontploffen en origami-vliegtuigjes worden uit de lucht geschoten door zelfgemaakte kanonnen. Het resulterende beeld en het werkproces van deze kunstenaar brengen inventiviteit, artilleriegebulder en zwarte stormen samen. Op de opening van La Primavera staat A new study for an end of the world 2.0 (2023) buiten opgesteld. De machine brengt een orgie van artificieel onweer met buskruit, rookbommen en flitsen. Eens binnengebracht maakt het als sculptuur deel uit van de tentoonstelling.
Een andere kunstenaar die zelf machines bouwt, is Willem Boel (°1983). Zijn sculpturen met hoog post-punkgehalte stelt hij met veel geduld samen uit zijn verzameling gevonden voorwerpen. De Nieuwe Molens #22 (2020) is een van Boels ‘nutteloze machines’ – het object produceert niets, maar suggereert dat wel. Het lijkt al decennialang in de kou regen te vangen en zon om te zetten in energie, maar het laat vooral de associaties van de toeschouwer ontluiken. Aan de muur hangt een driedimensionale tekening, Pare Feu #67 (2022), waarmee Boel zo weinig mogelijk overhoudt van de klassieke drager en het langzaam druppen van verf op de voorgrond plaatst.
De zachte sculptuur Bob (2022) van Elen Braga (°1984) heeft van ver een hoog aaibaarheidsgehalte. Eens dichterbij – en als je verder kijkt dan de kat – ontplooit er zich een chaotische iconografie die veel wegheeft van een inferno. Is dit het vagevuur? Zien we nimfen of monsters? Braga reflecteert over vrouwelijkheid en haar religieuze opvoeding, waarvoor ze teruggrijpt naar christelijke beeldvorming en elementen uit zowel de kunstgeschiedenis als popcultuur. Ambigu is ook het werk van Maxime Brigou (°1992). De serie Coup d’oeil (2022) bestaat uit een akkoord van onder andere kunststof, polystyreen, polyurethaan, olieverf, doek en gips. Organische figuren die aandoen als levende stenen gaan schuil onder een huidachtige laag van bevroren, mistige dauw. Seasonal Painting with Groetjes van Charlie De voet (°1977) is eveneens ontstaan uit verschillende lagen materiaal. Nog voor de ene verflaag is opgedroogd, brengt de kunstenaar de volgende aan, wat resulteert in een natuurlijke rimpeling van het oppervlak.
Opvallend aanwezig is het werk van Leyla Aydoslu (°1987). Deze kunstenaar deconstrueert architecturale elementen om ze vervolgens aan te passen aan ons menselijk formaat. Op zoek naar spanning brengt ze haar stukken samen op een manier die een driedimensionale ervaring uitlokt. 2019 XIX (2019) hangt aan de muur als een langwerpige ketting van eilanden. De ene schakel verbindt de andere. Als een archipel vormen deze vormen een organisch visueel geheel dat robuust aandoet. Maar ondanks dat het oppervlak beton suggereert, heeft deze constructie van papier-maché meer gemeen met een vogelnest dan met gestold grind.
(Voor La Primavera, een tentoonstelling van Archipel, van 12 maart tot 7 april 2023.)